d--- layout: chapter --- Rozdział 16 - Mahabharata Rozdział 16 | Mahabharata Link
Waiśampajana rzekł:
Kiedy dostrzegł Hryszikeśa , że grzesznik tą bronią cisnął,
wówczas rzekł z radosnym sercem słowa te do syna Drony:
vaiśaṃpāyana uvāca /
tad ājñāya hṛṣīkeśo visṛṣṭaṃ pāpakarmaṇā /
hṛṣyamāṇa idaṃ vākyaṃ drauṇiṃ pratyabravīt tadā //
„Niegdyś, widząc w Upaplawji córkę Wiraty , synową
dzierżącego łuk Gandiwę, pobożny rzekł do niej bramin:
virāṭasya sutāṃ pūrvaṃ snuṣāṃ gāṇḍīvadhanvanaḥ /
upaplavyagatāṃ dṛṣṭvā vratavān brāhmaṇo 'bravīt //
„Kiedy Kuru ród zamiera, ty urodzisz swego syna,
w twoim łonie się on znajdzie, będzie to Parikszit – ‘Zmarlak”.’
parikṣīṇeṣu kuruṣu putrastava janiṣyati /
etad asya parikṣittvaṃ garbhasthasya bhaviṣyati //
Prawdą staną się te słowa tego pobożnego mędrca,
bo Parikszit będzie synem, który wskrzesi ród Kaurawów.”
tasya tad vacanaṃ sādhoḥ satyam eva bhaviṣyati /
parikṣid bhavitā hyeṣāṃ punar vaṃśakaraḥ sutaḥ //
Gdy Gowinda, najwspanialszy z Satwatów, te słowa wyrzekł,
wielce poirytowany syn Drony to odpowiedział:
evaṃ bruvāṇaṃ govindaṃ sātvatapravaraṃ tadā /
drauṇiḥ paramasaṃrabdhaḥ pratyuvācedam uttaram //
„Nie będzie tak, jak ty rzekłeś jednostronnie, bujnowłosy,
słowa me, Lotosooki, wypełnią się, nie inaczej!
naitad evaṃ yathāttha tvaṃ pakṣapātena keśava /
vacanaṃ puṇḍarīkākṣa na ca madvākyam anyathā //
Bo ten właśnie pocisk, Kryszno, którym ja cisnąłem, wpadnie
w łono tej Wiraty córki, którą ty ochronić pragniesz”
Syn Wasudewy rzekł:
patiṣyatyetad astraṃ hi garbhe tasyā mayodyatam /
virāṭaduhituḥ kṛṣṇa yāṃ tvaṃ rakṣitum icchasi //
Tak, tej najwspanialszej broni upadek nie chybi celu,
lecz chociaż płód się urodzi martwy, zyska długi żywot.
vāsudeva uvāca /
amoghaḥ paramāstrasya pātastasya bhaviṣyati /
sa tu garbho mṛto jāto dīrgham āyur avāpsyati //
Wszyscy mędrcy cię poznali jako tchórza i nędznika,
grzesznika wielokrotnego, niszczącego życie dzieci.
tvāṃ tu kāpuruṣaṃ pāpaṃ viduḥ sarve manīṣiṇaḥ /
asakṛt pāpakarmāṇaṃ bālajīvitaghātakam //
I dlatego zbierz owoce swojego grzesznego czynu:
oto przez lat trzy tysiące będziesz kroczył po tej ziemi
nie mogąc nikogo spotkać, nigdzie z nikim porozmawiać!
tasmāt tvam asya pāpasya karmaṇaḥ phalam āpnuhi /
trīṇi varṣasahasrāṇi cariṣyasi mahīm imām /
aprāpnuvan kvacit kāṃcit saṃvidaṃ jātu kenacit //
Samotny, będziesz się błąkał po rejonach wyludnionych,
bo nie jesteś godzien, łotrze, tego, by żyć między ludźmi!
nirjanān asahāyastvaṃ deśān pravicariṣyasi /
bhavitrī na hi te kṣudra janamadhyeṣu saṃsthitiḥ //
Krwią śmierdzący ropiejącą, zdany na nie do przebycia
dzicze, będziesz się poruszał wśród wszelakich plag, grzeszniku!
pūyaśoṇitagandhī ca durgakāntārasaṃśrayaḥ /
vicariṣyasi pāpātman sarvavyādhisamanvitaḥ //
A Parikszit, w młodym wieku, gdy wedyjskie skończy śluby ,
bohater, od Śaradwaty Krypy, wszelką broń uzyska.
vayaḥ prāpya parikṣit tu vedavratam avāpya ca /
kṛpācchāradvatād vīraḥ sarvāstrāṇyupalapsyate //
Kiedy oręż świetny pozna i prawości ślub kszatrijów
podejmie, przez lat sześćdziesiąt, prawy, będzie chronił ziemię.
viditvā paramāstrāṇi kṣatradharmavrate sthitaḥ /
ṣaṣṭiṃ varṣāṇi dharmātmā vasudhāṃ pālayiṣyati //
W przyszłości wielkoramienny władca imieniem Parikszit
stanie się Kaurawów królem na twych oczach, niegodziwcze;
spójrz na siłę mych umartwień i prawdy, najgorszy z mężów.
itaścordhvaṃ mahābāhuḥ kururājo bhaviṣyati /
parikṣinnāma nṛpatir miṣataste sudurmate /
paśya me tapaso vīryaṃ satyasya ca narādhama //
Wjasa rzekł:
Skoro z nami się nie licząc uczyniłeś czyn okrutny,
skoro, choć braminem jesteś prawym, tak się zachowałeś,
vyāsa uvāca /
yasmād anādṛtya kṛtaṃ tvayāsmān karma dāruṇam /
brāhmaṇasya sataścaiva yasmāt te vṛttam īdṛśam //
przeto słowa te wspaniałe, które wyrzekł syn Dewaki,
bez wątpienia się dopełnią, odejdź stąd czym prędzej, łotrze.
Aśwatthaman rzekł:
tasmād yad devakīputra uktavān uttamaṃ vacaḥ /
asaṃśayaṃ te tad bhāvi kṣudrakarman vrajāśvitaḥ //
Spośród ludzi ja żyć będę z tobą, czcigodny braminie,
niech się spełnią czcigodnego słowa – on najlepszym z ludzi.
Waiśampajana rzekł:
aśvatthāmovāca /
sahaiva bhavatā brahman sthāsyāmi puruṣeṣvaham /
satyavāg astu bhagavān ayaṃ ca puruṣottamaḥ //
Tak więc Drony syn swój klejnot dał Pandawom wielkodusznym
i wśród wszystkich tam zebranych zgnębiony do lasu odszedł.
vaiśaṃpāyana uvāca /
pradāyātha maṇiṃ drauṇiḥ pāṇḍavānāṃ mahātmanām /
jagāma vimanāsteṣāṃ sarveṣāṃ paśyatāṃ vanam //
Mając wrogów swych zabitych Pandawowie, czcząc Gowindę,
Naradę – wielkiego mędrca, oraz Krysznę Dwaipajanę,
pāṇḍavāścāpi govindaṃ puraskṛtya hatadviṣaḥ /
kṛṣṇadvaipāyanaṃ caiva nāradaṃ ca mahāmunim //
biorąc klejnot, co zrodzony był wraz z synem Drony, spiesznie
pognali do wielkiej duchem Draupadi, na śmierć poszczącej.
droṇaputrasya sahajaṃ maṇim ādāya satvarāḥ /
draupadīm abhyadhāvanta prāyopetāṃ manasvinīm //
Wówczas mężowie-tygrysy dzięki koniom jak wiatr szybkim /rączym/
powrócili do obozu a z nimi Daśarhów książę.
tataste puruṣavyāghrāḥ sadaśvair anilopamaiḥ /
abhyayuḥ sahadāśārhāḥ śibiraṃ punar eva ha //
Kiedy wielcy rydwannicy w pośpiechu z rydwanów zeszli,
spostrzegli Draupadi Krysznę nieszczęsną – nieszczęśni sami.
avatīrya rathābhyāṃ tu tvaramāṇā mahārathāḥ /
dadṛśur draupadīṃ kṛṣṇām ārtām ārtatarāḥ svayam //
Podeszli do pełnej smutku, nieszczęśliwej, bolejącej
i dokoła niej stanęli Pandawowie i Keśawa.
tām upetya nirānandāṃ duḥkhaśokasamanvitām /
parivārya vyatiṣṭhanta pāṇḍavāḥ sahakeśavāḥ //
I za przyzwoleniem króla wielce silny Bhimasena
przekazał jej boski klejnot i te słowa wypowiedział:
tato rājñābhyanujñāto bhīmaseno mahābalaḥ /
pradadau tu maṇiṃ divyaṃ vacanaṃ cedam abravīt //
„Oto klejnot twój, wspaniała, a zabójca twoich synów
pokonany; wstań, ból porzuć, wzgląd miej na kszatrijów prawość!
ayaṃ bhadre tava maṇiḥ putrahantā jitaḥ sa te /
uttiṣṭha śokam utsṛjya kṣatradharmam anusmara //
Gdy syn Wasudewy jechał zyskać pokój, czarnooka,
ty te słowa powiedziałaś, skromna, do Zabójcy Madhu :
prayāṇe vāsudevasya śamārtham asitekṣaṇe /
yānyuktāni tvayā bhīru vākyāni madhughātinaḥ //
„Nie mam mężów, nie mam synów, nie mam też, Gowindo, braci,
i ty dla mnie nie istniejesz, skoro król pokoju pragnie.”
naiva me patayaḥ santi na putrā bhrātaro na ca /
naiva tvam api govinda śamam icchati rājani //
Rzekłaś te stanowcze słowa do najwspanialszego z mężów
w zgodzie z prawością kszatrijów, masz prawo je przypominać.
uktavatyasi dhīrāṇi vākyāni puruṣottamam /
kṣatradharmānurūpāṇi tāni saṃsmartum arhasi //
Zginął grzeszny Durjodhana – on negował naszą władzę,
ja krew Duhśasany piłem , gdy w śmiertelnych drgawkach konał.
hato duryodhanaḥ pāpo rājyasya paripanthakaḥ /
duḥśāsanasya rudhiraṃ pītaṃ visphurato mayā //
Spłaciliśmy dług wrogowi, nie można nas za to ganić,
Drony syn, choć zwyciężony, jako bramin i potomek
mistrza, został uwolniony.
vairasya gatam ānṛṇyaṃ na sma vācyā vivakṣatām /
jitvā mukto droṇaputro brāhmaṇyād gauraveṇa ca //
Sława jego zrujnowana, ciało tylko trwa, królowo,
pozbawiony jest klejnotu, broń na ziemi musiał złożyć.”
Draupadi rzekła:
yaśo 'sya pātitaṃ devi śarīraṃ tvavaśeṣitam /
viyojitaśca maṇinā nyāsitaścāyudhaṃ bhuvi //
Cały dług już mi spłacono, mistrza syn jest moim mistrzem,
klejnot ten na swojej głowie niech zawiąże król, Bharato!
Waiśampajana rzekł:
draupadyuvāca /
kevalānṛṇyam āptāsmi guruputro gurur mama /
śirasyetaṃ maṇiṃ rājā pratibadhnātu bhārata //
Przeto na prośbę Draupadi król wziął klejnot ten i wówczas
na swej głowie go umieścił jako relikwię po mistrzu.
vaiśaṃpāyana uvāca /
taṃ gṛhītvā tato rājā śirasyevākarot tadā /
guror ucchiṣṭam ityeva draupadyā vacanād api //
Wówczas dzierżąc na swej głowie boski, najwspanialszy klejnot
lśnił potężny król jak góra, nad którą się wznosił księżyc.
tato divyaṃ maṇivaraṃ śirasā dhārayan prabhuḥ /
śuśubhe sa mahārājaḥ sacandra iva parvataḥ //
I powstała mądra Kryszna bolejąc po stracie synów,
Król Prawa zaś zapytywał wielkoramiennego Krysznę.
uttasthau putraśokārtā tataḥ kṛṣṇā manasvinī /
kṛṣṇaṃ cāpi mahābāhuṃ paryapṛcchata dharmarāṭ //