Rozdział 27

Waiśampajana rzekł:
Nad Ganges dotarli wówczas – przyjazny, życzliwy zacnym,
z wieloma rozlewiskami, moczarami i gajami.

11.27.1

vaiśaṃpāyana uvāca /
te samāsādya gaṅgāṃ tu śivāṃ puṇyajanocitām /
hradinīṃ vaprasampannāṃ mahānūpāṃ mahāvanām //

I kobiety z rodu Kuru zdjęły z siebie wierzchnią odzież
i ozdoby, a następnie ojcom wnukom, braciom, krewnym,

11.27.2

bhūṣaṇāny uttarīyāṇi veṣṭanāny avamucya ca /
tataḥ pitṝṇāṃ pautrāṇāṃ bhrātṝṇāṃ svajanasya ca //

synom, dziadom, mężom swoim złożyły ofiarę wodną,
wszystkie głośno lamentując ogarnięte wielkim bólem.
Znawcy prawości swym druhom złożyli libacje wodne.

11.27.3

putrāṇām āryakāṇāṃ ca patīnāṃ ca kurustriyaḥ /
udakaṃ cakrire sarvā rudantyo bhṛśaduḥkhitāḥ /
suhṛdāṃ cāpi dharmajñāḥ pracakruḥ salilakriyāḥ //

Kiedy żony bohaterów składały im te ofiary
Ganges dał do wód swych dostęp, jeszcze bardziej się rozpostarł.

11.27.4

udake kriyamāṇe tu vīrāṇāṃ vīrapatnibhiḥ /
sūpatīrthābhavad gaṅgā bhūyo viprasasāra ca //

Brzeg Gangesu ozdabiały tłumnie żony bohaterów,
wyglądał jak wielkie morze pełne smutku, nieszczęśliwe.

11.27.5

tan mahodadhisaṃkāśaṃ nirānandam anutsavam /
vīrapatnībhir ākīrṇaṃ gaṅgātīram aśobhata //

Wówczas nieoczekiwanie Kunti wyniszczona bólem, płacząc,
słabym głosem, wielki królu, do swych synów przemówiła:

11.27.6

tataḥ kuntī mahārāja sahasā śokakarśitā /
rudatī mandayā vācā putrān vacanam abravīt //

„Ów bohater, wielki łucznik, wódz wśród wodzów na rydwanach,
znaczony znakami wojów, w bitwie zabił go Ardźuna,

11.27.7

yaḥ sa śūro maheṣvāso rathayūthapayūthapaḥ /
arjunena hataḥ saṃkhye vīralakṣaṇalakṣitaḥ //

ten, o którym myśleliście, Pandawowie, że jest synem
woźnicy, potomkiem Radhy, pan potężny, który błyszczał
pośród wojsk jak gdyby słońce,

11.27.8

yaṃ sūtaputraṃ manyadhvaṃ rādheyam iti pāṇḍavāḥ /
yo vyarājac camūmadhye divākara iva prabhuḥ //

który dawniej walczył przeciw wszystkim wam i waszym druhom,
który jaśniał, gdy przewodził całej armii Durjodhany,

11.27.9

pratyayudhyata yaḥ sarvān purā vaḥ sapadānugān /
duryodhanabalaṃ sarvaṃ yaḥ prakarṣan vyarocata //

ten, któremu nikt na ziemi nie był równy bohaterstwem,
który nie unikał walki i był prawym bohaterem,

11.27.10

yasya nāsti samo vīrye pṛthivyām api kaścana /
satyasaṃdhasya śūrasya saṃgrāmeṣv apalāyinaḥ //

temu bratu niezłomnemu, złóżcie wy ofiarę wodną!
On był bowiem waszym bratem, moim synem pierworodnym
i Słońca, sam lśnił jak słońce heros z kolczykami, w zbroi.”

11.27.11

kurudhvam udakaṃ tasya bhrātur akliṣṭakarmaṇaḥ /
sa hi vaḥ pūrvajo bhrātā bhāskarān mayy ajāyata /
kuṇḍalī kavacī śūro divākarasamaprabhaḥ //

Usłyszawszy smutne słowa matki, wszyscy Pandawowie
nad Karną ubolewali i cierpieli jeszcze bardziej.

11.27.12

śrutvā tu pāṇḍavāḥ sarve mātur vacanam apriyam /
karṇam evānuśocanta bhūyaś cārtatarābhavan //

Wówczas tygrys między ludźmi, ów syn Kunti, Judhiszthira,
rzekł do matki swej, bohater, wzdychając – niczym wąż sycząc.

11.27.13

tataḥ sa puruṣavyāghraḥ kuntīputro yudhiṣṭhiraḥ /
uvāca mātaraṃ vīro niḥśvasann iva pannagaḥ //

„Ten, którego strzał miotania nie odparł nikt prócz Ardźuny,
jak mógł być twym synem, Pani, ów płód boski dawnych czasów?

11.27.14

yasyeṣupātam āsādya nānyas tiṣṭhed dhanaṃjayāt /
kathaṃ putro bhavatyāṃ sa devagarbhaḥ purābhavat //

Który żarem swoich ramion ze wszystkich stron nas przypiekał,
jakżeś go zdołała ukryć, jakbyś ogień w sukni skryła?
Straszną siłę jego ramion sławili Dhartarasztrowie .

11.27.15

yasya bāhupratāpena tāpitāḥ sarvato vayam /
tam agnim iva vastreṇa kathaṃ chāditavaty asi /
yasya bāhubalaṃ ghoraṃ dhārtarāṣṭrair upāsitam //

Nikt prócz syna Kunti nie mógł rydwannika rydwanników,
Karny, wstrzymać. Ów największy rycerz był nam pierwszym bratem.
Jak to stało się, czcigodna, że przed nami urodziłaś
tego o niezwykłym męstwie?

11.27.16

nānyaḥ kuntīsutāt karṇād agṛhṇād rathināṃ rathī /
sa naḥ prathamajo bhrātā sarvaśastrabhṛtāṃ varaḥ /
asūta taṃ bhavaty agre katham adbhutavikramam //

Ach, zabiłaś nas, czcigodna, tym, iż sekret swój ukryłaś,
wszystkich nas i naszych krewnych dręczy bowiem zguba Karny.

11.27.17

aho bhavatyā mantrasya pidhānena vayaṃ hatāḥ /
nidhanena hi karṇasya pīḍitāḥ sma sabāndhavāḥ //

Chociaż też śmierć Abhimanju, zagłada Draupadi synów
i Pańćalów ujarzmienie, i upadek rodu Kuru.

11.27.18

abhimanyor vināśena draupadeyavadhena ca /
pāñcālānāṃ ca nāśena kurūṇāṃ patanena ca //

Od tych jednak stokroć większe to nieszczęście mnie dotknęło,
bo nad Karną płacząc jestem jakby sam spalany w ogniu.

11.27.19

tataḥ śataguṇaṃ duḥkham idaṃ mām aspṛśad bhṛśam /
karṇam evānuśocan hi dahyāmy agnāv ivāhitaḥ //

Wszystko można by osiągnąć, nawet gdyby było w niebie,
i tej rzezi mogło nie być strasznej, Kaurawów niszczącej.”

11.27.20

na hi sma kiṃcid aprāpyaṃ bhaved api divi sthitam /
na ca sma vaiśasaṃ ghoraṃ kauravāntakaraṃ bhavet //

Tak głęboko lamentował Król Prawości, Judhiszthira,
i po cichu łkając, królu, złożył mu libację władca.

11.27.21

evaṃ vilapya bahulaṃ dharmarājo yudhiṣṭhiraḥ /
vinadañ śanakai rājaṃś cakārāsyodakaṃ prabhuḥ //

Gdy ofiarę wodną składał, wówczas wszyscy tam stojący
i kobiety, i mężczyźni, zewsząd wznieśli głośne żale.

11.27.22

tato vineduḥ sahasā strīpuṃsās tatra sarvaśaḥ /
abhito ye sthitās tatra tasminn udakakarmaṇi //

Wtedy mądry Judhiszthira z miłości do brata kazał,
Kurów pan, sprowadzić żony Karny oraz jego świtę.

11.27.23

tata ānāyayāmāsa karṇasya saparicchadam /
striyaḥ kurupatir dhīmān bhrātuḥ premṇā yudhiṣṭhiraḥ //

Później z nimi przeprowadził rytuały pogrzebowe,
po czym wyszedł z wód Gangesu, prawy, mając zamęt w głowie

11.27.24

sa tābhiḥ saha dharmātmā pretakṛtyam anantaram /
kṛtvottatāra gaṅgāyāḥ salilād ākulendriyaḥ //